Samosiejki

[PL, from publisher:] Po głośnych powieściach Atlas: Doppelganger oraz Zimowla Dominika Słowik prezentuje książkę, wsłuchującą się w nastroje naszej epoki i podkreślającą absurdy otaczającej nas rzeczywistości. W cyklu opowiadań, które dzięki metaforze samosiejek można czytać jako spójną literacką opowieść, uważnie rejestruje podszepty natury, ale też wydarzającą się na naszych oczach katastrofę klimatyczną. W świecie bohaterek i bohaterów Samosiejek rządzi wyobraźnia, nie ma zastanych reguł, natomiast granica między światem ludzi a przyrodą ulega coraz większemu zatarciu. Dziwne z pozoru zdarzenia rozsiewają się w tylko sobie znany sposób i domagają się uwagi. Są opowieścią o nas – tu i teraz, w przyszłości. Autorka dyskretnie, czujnie wyrywa nas ze strefy komfortu, zderzając swoje postacie z nieznanym, nierozpoznanym, nienazwanym. Czy to literacki żart, czy może przeczucie przesilenia epoki antropocenu? Współczesne, zaskakujące, sensualne opowieści, które wyrastają z niespodziewanych historii: o ludzko-roślinnej przyjaźni, a może nawet miłości; o tym, że „śniegu już nigdy nie będzie”; o kobiecie, której wyrosło z nosa pnącze fasoli, tajemniczym locie w kosmos, a także o tym, dlaczego czasami boimy się niewłaściwych rzeczy… Samosiejki to literacka odpowiedź na nastroje naszej epoki, skomponowana w sposób najbardziej dla tej epoki adekwatny: zaskakująco, dziwnie, straszno-śmiesznie. [ENG, DeepL translation] After the acclaimed novels Atlas: Doppelganger and Zimowla, Dominika Nightingale presents a book listening to the mood of our era and highlighting the absurdities of the reality around us. In a series of short stories, which can be read as a coherent literary tale thanks to the metaphor of selfies, she carefully records the whispers of nature, but also the climate catastrophe happening before our eyes. In the world of the heroines and protagonists of Samosiejek, imagination rules, there are no established rules, while the boundary between the world of people and nature is becoming increasingly blurred. Seemingly strange events spread in only their own way and demand attention. They are a story about us - here and now, in the future. The author discreetly, vigilantly pulls us out of our comfort zone, juxtaposing her characters with the unknown, the unknowable, the unnamed. Is this a literary joke, or a premonition of the solstice of the Anthropocene era? Contemporary, surprising, sensual tales that grow out of unexpected stories: about human-plant friendship, and maybe even love; about how “there will never be snow again”; about a woman whose bean vine grew out of her nose, a mysterious flight into space, and about why we are sometimes afraid of the wrong things.... Samosiejki is a literary response to the mood of our era, composed in a manner most appropriate for that era: surprising, strange, scary and funny.