Στο μεγαλοφυές Θάλαμος Νο.6 μπορούμε να δούμε καθαρά τις επιπτώσεις του να αποσυνδέεις μεθοδολογικά και ιδεολογικοποιημένα τα εξωτερικά ερεθίσματα του αισθητού κόσμου και την επίδρασή τους πάνω σου από τη νοητική πρόσληψη αυτών των ερεθισμάτων. Με άλλα λόγια, το να ενδίδουμε στον εντελώς ψευδεπίγραφο και παρωχημένο δυϊσμό σώματος και πνεύματος.
Πρόκειται για παλιό πρόβλημα. Ο Επίκτητος πρότεινε δύο δρόμους για την αντιμετώπιση των δυσκολιών στη ζωή: ο πρώτος είναι να απαλλαγεί κανείς από την ιδέα πως οτιδήποτε βρίσκεται έξω από τη σφαίρα των πραγμάτων που μπορεί να επηρεάσει, τον αφορά πραγματικά. Ο δεύτερος είναι να μεγαλώσει κανείς τη σφαίρα επιρροής των πραγμάτων που όντως μπορεί να επηρεάσει και να ελέγξει, ώστε να περιορίσει τον όγκο του πόνου που προκαλεί το απρόβλεπτο της ζωής. Ο Επίκτητος δεν προκρίνει τον δεύτερο δρόμο, ούτε βέβαια κι ο γιατρός Αντρέι Εφήμιτς του Θαλάμου Νο.6, ο οποίος χρησιμοποιεί ως άρμα τη στωική φιλοσοφία για να πλοηγηθεί σε ένα πεδίο απάθειας και, εν τέλει, απανθρωπιάς.
Παραιτημένος στη μονοτονία μιας μικρής πόλης χωρίς ουσιαστικές απολαύσεις, εντάσεις και διαφορές, ο γιατρός αποσύρεται σταδιακά από τις εργασίες του στο νοσοκομείο, κλειδώνεται στο γραφείο του και διαβάζει φιλοσοφία, αναζητώντας συγκινήσεις μέσα απ' τη φωτισμένη γραμματεία.
Η συνάντησή του με τον νεαρό έγκλειστο Ιβάν Ντμίτριτς, που όμως αποτελεί ιδανικό συζητητή, θα τον φέρει μπροστά στην οριακή γραμμή κανονικότητας και ανωμαλίας. Ο γιατρός εκπροσωπεί έναν ελιτισμό του πνεύματος και της εσωτερικής ζωής, ο ασθενής έναν ελιτισμό του πόνου και του ζεστού αίματος που κυλά. Στον κόσμο του γιατρού, όπου η φροντίδα, το νοιάξιμο, η άμβλυνση του πόνου, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν μετρούν καθόλου μπροστά στο άτρεπτο της υλικής τρωτότητας και του θανάτου, οι κουβέντες που μοιράζεται με τον Ιβάν Ντμίτριτς προκαλούν μονάχα πνευματική διέγερση και τίποτε παραπάνω. Οι συζητήσεις αποδεικνύονται αναζωογονητικές για τον γιατρό, του δίνουν την αίσθηση μιας ουσιαστικής επαφής. Για τους εξωτερικούς παρατηρητές όμως αυτή η καινούργια συνήθεια του γιατρού νοείται ως ανησυχητική, αποκλίνουσα συμπεριφορά. Η λεπτή γραμμή γίνεται κυκλωτική αλυσίδα.
Η νουβέλα σε καταναλώνει πριν προλάβεις να πάρεις ανάσα, σε πνίγει ασφυκτικά, πριν προλάβεις να αναρωτηθείς ποιος είναι ο «γνωστικός» και ποιος ο «τρελός». Όχι άδικα, αφού 130 χρόνια μετά τον Θάλαμο Νο. 6, κι ενώ η συνεισφορά των ψ-επιστημών είναι αναμφισβήτητη, ταυτόχρονα η καθημερινή ζωή παθολογικοποιείται διαρκώς κι η καθολική, προσβάσιμη φροντίδα παραμένει ανεκπλήρωτο αίτημα.
